“Bir dəfə Minnesotada riyaziyyat müəlliməsi şagirdlərinə belə bir tapşırıq verir: sinifin hər bir şagirdi sinifin siyahısını tərtib etməli və hər bir şagirdin adının qarşısında onun şəxsi keyfiyyətlərini qeyd etməli idi. Dərsin sonunda müəllimə vərəqləri toplayır.
Bu tapşırıq cümə günü verilmişdi və müəllimə həftə sonu ərzində tapşırığı yoxlayır, hər bir şagirdə digər uşaqların onun haqqında düşündükləri şəxsi keyfiyyətlərin qeyd olunduğu vərəqi paylayır.
Sinifdən pıçıltı səsləri eşidilirdi: “Bütün bunlar mənim haqqımdadır?! Mən bilmirdim ki, məni belə sevirlər”. Nəticələr sinifdə toplu olaraq müzakirə edilməsə də, müəllimə məqsədinə nail olduğunu anlamışdı. Onun şagirdləri özünə əminlik qazanmışdı.
Bir neçə ildən sonra həmin sinfin şagirdlərindən biri Vyetnamda həlak olur. O öz vətənində, Minnesotada dəfn edilir. Onun dostları, keçmiş sinif yoldaşları, müəllimləri onunla vidalaşmağa gəlmişdi. Həlak olmuş keçmiş şagirdin atası riyaziyyat müəlliməsinə yaxınlaşır və deyir:
— Sizə bir şey göstərmək istərdim. O bunu dedikdən sonra pul qabından dörd qatlanmış, köhnə bir vərəq parçası çıxarır. Vərəqin görünüşündən onun dəfələrlə oxunduğu hiss olunurdu. O deyir:
— Bunu oğlumuzun əşyalarının arasından tapdıq. Tanıdınız?
Ata vərəqi müəlliməyə tərəf uzadır. Bu sinif yoldaşlarının onun müsbət keyfiyyətlərini qeyd etdiyi həmin vərəq idi.
— Təşəkkür edirəm – deyə oğlanın anası deyir. Bu bizim oğlumuz üçün çox qiymətli idi.
Bu zaman bir çoxlarının gözləmədiyi hadisə baş verir. Oğlanın sinif yoldaşları bir-birinin ardınca ciblərindən eyni kağız parçasını çıxarırlar. Onların demək olar ki, hamısı illərdir həmin kağızı öz üzərlərində daşıyır. Onlardan biri deyir:
— Biz hamımız bu kağızları saxlamışıq. Məgər bunu atmaq olardımı?!”
