Bir taksi sürücüsü öz Facebook səhifəsində insanlığa olan inamınızı qaytaracaq bir əhvalat paylaşmışdı. Məhz bu əhvalat sizə insan olaraq qalmağın vacibliyini izah edəcək.
— Mən lazım olan ünvana gəldim və siqnalı basdım. Bir neçə dəqiqə gözlədikdən sonra mən yenə siqnalı basdım. Bu mənim sonuncu müştərim olduğundan bir anlıq çıxıb getmək barədə düşündüm. Lakin daha sonra bunun əvəzində mən maşını saxlayaraq qapıya yaxınlaşdım və zəngi basdım. “Bir dəqiqə” – deyə yaşlı, kövrək qadın səsi mənə cavab verdi. Mən döşəmədə nəyinsə sürüdüldüyünü eşitdim.
Uzun fasilədən sonra qapı açıldı. Balaca boylu, 90 yaşlı qadın qarşımda dayanmışdı. Qadın sanki 1940-cı illərin filmlərindəki kimi geyinmişdi. Onun yanında kiçik bir çamadan var idi. Mənzil elə görünürdü ki, sanki burada illərdir heç kim yaşamır. Mebellərin hamısının üzəri ağ örtüklə örtülmüşdü. Divarlarda, rəflərdə nə bir saat, nə də qab-qacaq var idi. Yalnızca küncdə şüşə qab-qacaq və şəkillərlə dolu karton yeşik var idi.
“Əşyalarımı maşına aparmağa kömək edərsinizmi?” – o dedi. Mən çamadanı maşına apardıqdan sonra qadına kömək etmək üçün geri qayıtdım. O mənim əlimdən tutdu və biz çox asta şəkildə maşına tərəf getdik.
O mənə xeyirxahlığıma görə minnətdarlıq etməkdə davam edirdi. “Boş şeydir” – deyə cavab verdim. “Mən sadəcə digərlərinin anama necə davranmaqlarını istədiyim kimi müştərilərimə də o formada davranıram”.
O dedi: “Sən necə də yaxşı oğlansan”. Maşına əyləşdikdə isə o mənə gedəcəyimiz ünvanı verdi və sonra soruşdu: “Şəhərin mərkəzindən gedə bilərsiniz?”.
“Bu heç də ən qısa yol deyil” – cəld cavab verdim…
“Mənim üçün heç bir fərqi yoxdur, mən tələsmirəm” – o dedi.
Güzgüdən arxaya baxdıqda onun gözlərinin parladığını gördüm. O sakitcə davam etdi : “Mənim ailəm çoxdan gedib. Həkim deyir ki, mənim çox az vaxtım qalıb”.
Növbəti iki saat ərzində biz şəhəri gəzdik. O mənə əvvəllər liftçi işlədiyi binanı göstərdi. Onun həyat yoldaşı ilə gənc ikən yaşadıqları qəsəbənin, balaca qız ikən rəqslə məşğul olduğu zalın yanından keçdik.
Bəzən o konkret bir binanın qarşısında dayanaraq, qaranlıqda sakitcə susub otururdu.
Bir müddət keçdikdən sonra o mənə dedi: – “Mən yoruldum, artıq gedək”.
Bundan sonra biz susaraq onun verdiyi ünvana doğru getdik. Bu həyətində kiçik sanatoriya olan alçaq bir bina idi. Biz bura çatan kimi iki sanitar maşına yaxınlaşdı və ona maşından çıxmağa kömək etdi. Görünür onlar qadını gözləyirdilər. Mən maşının yük yerini açaraq onun çamadanlarını qapının ağzına gətirdim.
Qadın bu zaman artıq əlil arabasında oturmuşdu.
“Mən sizə nə qədər borcluyam?” – deyə qadın çantasını götürdü.
“Heç bir şey” – deyə cavab verdim.
“Axı siz də pul qazanmalısınız” – deyə qadın cavab verdi.
-“Başqa müştərilər də var” – cavab verdim və heç bir şey demədən əyildim və onu qucaqladım.
Əlil arabasında oturan yaşlı qadın dedi:
-“Sən yaşlı qadını az da olsa xoşbəxt etdin, minnətdaram”.
Mən onun əlini sıxdım və arxamı dönüb getdim… Mənim arxamca qapı örtüldü və bu bağlanan növbəti bir həyat kitabı idi…
Qayıdarkən daha heç bir müştəri götürmədim. Heç nə düşünmədən gözlərimin daldığı uzaqlara doğru getməyə başladım. Bu gün ərzində mən heç nə danışa bilmirdim. Bəs bu qadın qəzəbli bir sürücü olsaydı necə olacaqdı? Bəs mən onun xahişini yerinə yetirməsəydim, bir müddət gözlədikdən sonra çıxıb getsəydim nə olacaqdı?…
Sonda isə, mən həyatımda bundan vacib bir işlə məşğul olmadığımı söyləmək istərdim.
Biz həyatımızın böyük anlar ətrafında dövr etdiyini düşünməyə öyrəşmişik.
Lakin adətən böyük anlar bizim qarşımıza qəflətən və başqaların kiçik hadisələrlə, bizim isə gözəl hesab etdiyimiz hadisələrlə zənginləşdirilmiş şəkildə çıxır.
