Carry trade – müxtəlif ölkələrdəki faiz dərəcələri fərqindən pul qazanmaq strategiyasıdır.

Bu belə işləyir: investor aşağı faiz dərəcələri təyin etmiş dövlətin valyutasında borc götürür (bir qayda olaraq, söhbət inkişaf etmiş ölkələrdən gedir), sonra isə onu başqa valyutaya çevirir və yüksək faiz dərəcələri təyin etmiş dövlətin borc alətlərinə investisiya qoyur.

Məsələn, ABŞ-ın qeyri-rezident bankı bir il müddətinə 0.2-0.3% ilə dollarla vəsait cəlb edə və onları 7.2% ilə dövlət istiqrazlarına yatıra bilər. Bu halda investorun qazancı 6.9-7% təşkil edir.

Nüanslar

İlk baxışdan elə görünür ki, “carry trade” – pul qazanmaq üçün mükəmməl bir strategiyadır. Lakin bu belə deyil. İnvestisiyanın bu növü bir sıra çətinliklərlə əlaqələndirilir:

Birincisi, hesablamalar apararkən investorun borc götürməyi və sərmayə qoymağı planlaşdırdığı hər iki ölkədəki inflyasiyanı nəzərə almaq lazımdır.

İkincisi, investisiyalar ciddi risklər daşıyır, çünki ölkədə defolt və ya milli valyuta məzənnəsinin əhəmiyyətli dərəcədə aşağı düşməsi halında investor nəinki pul qazanmır, həm də banka borclu qalır.

Üçüncüsü, “carry trade” investorları tez-tez əlavə maliyyə xərcləri ilə üzləşirlər – vergilər, komissiyalar.

Dördüncüsü, yüksək gəlirli valyutaların cəlbediciliyinin azalmasına səbəb olan pul-kredit siyasətinə dəyişikliklərin edilməsi riskini nəzərə almaq vacibdir.

Xarici investorlar ticarət əməliyyatlarını həyata keçirmək üçün xarici valyutada məzənnənin ölçüsü ilə onun sabitliyi arasında tarazlıq axtarırlar (bir qayda olaraq, burada birbaşa əlaqə mövcuddur – məzənnə nə qədər yüksəkdirsə, dəyişkənlik də bir o qədər yüksək olur).

Fakt

“Carry trade” əməliyyatının daha bir adı var – “arbitraj müqavilələr”.